Artık zaman doldu...
Hazırım. Hem de gönül rahatlığıyla...
Kucak dolusu açtım kollarımı.
Mutluyum. Huzurluyum. Pişman değilim, asla da olmayacağım.
Bir de..
Bir de, zamanında yapabilecekken yapamadıklarım beni rahatsız etmeye başladı.
Onun da vakti geldi.
Sanki bana büyü yapılmış vakt-i zamanında da, onun hükmü kalmamış gibi.
Yıllaaaar yıllar önce taşıdığım, varlığını kaybetmesine zaman içinde giderek içime gömülerek seyretmekle tanık olduğum ve anlam veremeyerek hep "bana ne oldu?" diye sorduğum, kendimi tanıyamadığım zamanlarımın sona erdiğini muştulayan gücüm geri geldi sanki.
Artık korkmuyorum.
Ne kimseyi kırmaktan, ne de birilerine yaklaşmaktan.
Duvarlarım yıkıldı.
Geçen geceki havai fişek gösterileri de bunun şerefineydi.
Bundan sonrakiler de bana hep bu hayırlı yıkımı hatırlatacak...
