Boş kaldığımda, mesela işe giderken yolda, televizyona sırf açık olduğu için bakarken koltukta, kafamı çalıştırmaya gerek olmayan işler yaptığımda kütüphaneyi düzeltmek, bıncır cıcık toz almak gibi, kendi kendime çok komik şeyler kurgulayıp kafamdan, kahkahadan geberene kadar gülüyorum içimden...
Böyle böyle yapa yapa, bir neşe bir neşe bende...
İçimi güldürüyorum, içim dışıma çıkıyor.
İyi oluyor.
Ey güzel Allah'ım!!!
Eğlenmek için bile kimseye ihtiyacım kalmadı mı?
Peki bu hayır mıdır, yoksam şer mi?
