E,ben artık daha ne diyeyim ki...
Mesela, şunları diyeyim:
Korkuyorum...
İyi ki çocuğum yok, diyorum artık.
Yeğenlerim için korkuyorum ama.
Nasıl bir hayat yaşayacaklar bundan sonra?
Daha birkaç yıl önce Irak'ta kerli ferli bir işadamıyken, çocukları ve torunlarıyla aynen şu an bizim (bizim: benim ailem) yaşadığımız gibi "normal" (??? başka bir tartışma konusu) bir hayat yaşarken, yani korkusuz, yani tok, yani mutlu, yani kaygısız.... kısa bir süre içinde yok yere (bambaşka bir tartışma konusu) darmadağın olan hayatının hikayesini dinledikten sonra, o dağ gibi adamın ağlamalarını kalbim sıkışarak izleyip, gururunu daha fazla kırmamak için bir de ben ağlamamaya çalışırken, ama başaramazken, uzun zamandır unuttuğum bir gerçeği tekrar hatırladım: Her an, herşey, herkesin başına gelebilir...
Ne yapmak lazım?
Çocukları toplayıp "bakkal amca"lı bir yere gitmek çözmez ki hiçbir şeyi... Sadece daha az hissedersin dünyadaki pis hesapları, devran döner.
İçime sinmese de bu tavır, bari kendimizi kurtaralım...
Duruma ayıkanlar zaten dolduruyor "insan" kalan her yeri yavaş yavaş.
-Kendimce- hesaplarıma göre, 11 yıl sonra büyük şehirde yaşamayacağım.
Bekle beni bakkal amca!!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder